TV OF NEE? NEE DUS.
Die blik in hun ogen als ik ze een hand geef en me voorstel. Dan weet ik dus al precies hoe laat het is.
Sommigen proberen snel te schakelen en beginnen een gezellig gesprek terwijl de vraagtekens door hun hoofd schieten. Anderen gaan vragen stellen ‘Heb ik misschien bij jou op school gezeten….?’ Je komt me zo bekend voor, kom je ook uit Wreskyre….? ’Hmmmmm, waar ken ik jou nou toch van…?’
Ik weet het antwoord natuurlijk wel, maar ik zeg het niet. Ik vind dat namelijk raar om te zeggen. Om de een of andere reden voel ik me dan ongemakkelijk, dus ik hou me van de domme door te zeggen dat ik geen idee heb. Liever laat ik de persoon in kwestie in het ongewisse. Dan komen ze er vanzelf wel op of blijven ze voor de rest van hun leven met die onbeantwoorde vraag zitten, wat ik dan wel weer grappig vind.
“Oh ja hoi, je kent mij van MTV……13 jaar geleden weliswaar“. Dat klinkt toch kut?
Niet dat ik er niet trots op ben hoor, nee integendeel, het was op het moederschap na de beste tijd van mijn leven, maar ik vind het gewoon awkward om dat over mezelf te vertellen.
Als dan uiteindelijk het kwartje toch valt is de volgende vraag vaak automatisch: ‘Maar zou je dan niet weer op TV willen?’ Dat vind ik een leuke vraag, want het antwoord daarop is een oprechte en overtuigende néé en dat verbaast iedereen eigenlijk altijd.
Waarom ik niet meer op TV zou willen? Here’s my story.
In mijn MTV-tijd (2002-2006, toen de M van MTV nog alleen maar voor muziek stond) maakte ik televisie over iets waar ik op dat moment intens gelukkig van werd: Muziek, festivals en reizen. In mijn eerste week stond ik al op de MTV Awards in Barcelona en in de jaren die volgden vloog ik heen en weer tussen de MTV-studio en festivals door heel Europa. De EMA’s waren elke jaar het hoogtepunt (lees dineren met Pharrel, borrelen met Dave Grohl en dansen op de wildste fuiven) en ik maakte MTV-reportages in onder andere Jordanië, Hongkong en India.
Dat klinkt fantastisch en dat was het natuurlijk ook. Maar ik vond het ook echt wel pittig, want de druk van kijkcijfers sloegen in als een bom.
Het is heel lastig om ‘en public’ je persoonlijkheid bloot te geven en daar vervolgens op beoordeeld te worden met kijkcijfers. Tuurlijk maak je een programma met een heel team, maar het is de presentator die het draagt, althans zo voelde het, en dus zat ik menig avond thuis te snikken op de bank omdat ik er zo fakking onzeker van werd.
Daarbij ben ik stiekem een ongelofelijke einzelganger. En je snapt dat als je met je koppie op TV bent mensen je toch gaan herkennen, logisch. In het begin vond ik dat nog wel lollig, maar toen mensen in de supermarkt gingen kijken wat ik mijn karretje had en met me op de foto wilden als ik een avondje op stap was met mijn vriendinnen, kreeg ik het wel lastig.
“Herkenning vind ik niet zo prettig, erkenning wel”.
En dat is precies waarom ik nu helemaal op mijn plek zit. Ik kan mijn ziel en zaligheid kwijt in wat ik nu doe, mijn ‘personal touch’ voer ik vakkundig door in elke productie en mensen waarderen dat enorm, maar ik word niet herkend op straat. Zo was ik vorige week op een fijne voiceborrel en zelfs daar herkenden mensen me niet qua uiterlijk, maar wel qua stem. I loved it.
Nee hoor, ik moet er echt niet aan denken om weer met mijn smoel op TV te zijn. Te moeten kijken naar mezelf en de volgende dag de kijkcijfers te checken, want je kan wel denken: ik check ze niet, maar je ontkomt er niet aan. Oioioi, ik voel de stress nu al. Ik ben daar niet voor gemaakt.
Laat mij maar heerlijk los gaan in mijn studio. All by myself, dan ben ik op mijn best. En als ik de straat op ga hoef ik er voor niemand fris uit te zien behalve voor mezelf.
Dan duik ik nu lekker de studio in en maak ik weer een prachtige audiofile voor een lieve opdrachtgever. Dankbaar voor dat ik hier zit en niet daar sta. En mocht je me toch nog graag even oude herinneringen willen ophalen, check hier wat oude meuk. (yesss, echt niet best, I know, maar wel grappig)
Joedeloe,
Bar
