DAAROM SOCIAL MEDIA FREE JANUARI

Social Media Free January, het was een verademing.

Zo na de zomer van 2019 is het begonnen denk ik. De focus werd steeds minder en de ruis in mijn hoofd steeds meer. Stress, pre-winterdip, hormonen, genetische aanleg, overgang, ontzettend veel dingen die in 2019 gebeurden in mijn leven (zowel positief als negatief, maar dat hou ik privé), mijn eigen oneindige “gas op die lollie-houding’, alsmaar groter willen met mijn toko als in de grens over, het snakken naar een sportlijf, heel erg bezig zijn met een eigen huis op Bonaire….

Afgelopen najaar begon ik zowel mentaal als in praktijk achter de feiten aan te lopen. Niks voor mij, want ik ben van mezelf vrolijk, positief, energiek, vol creatieve ideeën….Ik raakte het kwijt. Tjemig wat was ik moe, futloos en warrig. En langzaam maar zeker werd alles ingewikkeld, ging ik steken laten vallen en vond ik de wereld echt stom en vermoeiend.

Na een paar weken rustig aan doen, (najaaaa rustig aan…hoe doe je dat als moeder van drie en serious voice-over studio?) dacht ik dat het wel over zou gaan, maar dat gebeurde niet. In november kreeg ik er een dikke griep over heen en het werd alleen maar erger. Zo erg zelfs dat ik elke ochtend met paniek in mijn lijf wakker werd en s’avonds huilend aan tafel zat.  

Ik begon te snauwen tegen iedereen in mijn gezin en vond de hele wereld bloedirritant.

Het dagelijks leven voelde als lood op mijn schouders ik en lag elke avond met oorsuizen en hartkloppingen in bed alsof ik drie dagen naar een hardcorefeest was geweest. In de studio achter mijn computer kreeg ik tintelingen in mijn armen en was ik er van overtuigd dat ik een hartaanval had. Vlekken voor mijn ogen en maar vechten tegen die oneindige vermoeidheid.

Begin december, in de auto op weg naar een opdrachtgever vond ik de snelweg ineens doodeng…Oioioi, ik was het overzicht op de weg kwijt, het verkeer om me heen kon ik slecht inschatten en mijn hartslag schoot omhoog. Met 80 op de rechterbaan terug naar huis, waar ik eerst even moest huilen, alweer…

Nee, het ging dus niet zo goed met me. Er was duidelijk iets aan de hand, maar wat dan?

Jaaaaaa, ik heb alles wat mijn hartje begeerd. Een prachtgezin, een toptoko, een gezond lijf, lieve vrienden en familie. Maar waarom had ik dan toch steeds die boze huilbuien en paniekaanvallen? En waarom snauwde ik tegen mijn man en kinderen? Ik voelde me miserabel. Het lachen was me vergaan en ik kon nergens meer van genieten. 

Totaal overprikkeld was ik en voelde me down. Voor mijn gevoel zat ik namelijk vast geroest in ‘het systeem’ wat wij een gelukkig leven noemen. Lees: moeder met drie prachtkinderen, succesvol freelancer, gezond, happy en actief….maar ík voelde me moe, ongelukkig en vooral niet meer in het hier en nu. Van mezelf ben ik een enorm drukke denker wat natuurlijk heel goed kan werken zolang het vrolijke gedachtes zijn, maar als dat negatieve gedachtes worden die niet meer te stoppen zijn, is dat echt niet fijn. 

En dus ervoer het najaar 2019 ongelukkig. Het liefst kroop ik de hele dag in bed, diep onder de dekens. Wat overigen niks te maken heeft met de liefde voor mijn gezin, want zij zijn mijn alles, maar het werd een soort Groundhog Day, zonder humor. Elke dag alles hetzelfde, en vooral alles in veel te rap tempo, want altijd te weinig tijd.

06:45 opstaan, was machine aanzetten (want met drie kinderen is de wasmand altijd overvol), douchen, aankleden, iedereen ontbijten, iedereen achter zijn kont aan zitten, kids naar school brengen, snel naar de gym, boodschappen doen, inspreken, administratie doen, Social Media updaten (want elke dag wat posten voor de toko), blog of vlog bedenken of schrijven,  afspraken maken, alle mailtjes van iedereen netjes beantwoorden, was ophangen.

12:00 lunchen met de boys (want geen continue rooster), tegelijkertijd mail beantwoorden, kletsje met de boys, lunch opruimen, wasje van gister opvouwen, weer inspreken, mailen/bellen/afspraken inplannen, social media checken blog (af) schrijven of vlog (af)maken…

..15:00 kids uit school halen, vriendjes over de vloer, nog even naar de toko fietsen om komkommers te halen (want die bij de Appie zaten weer eens in plastic en ik moet de wereld verbeteren dus fiets ik wel extra), spelletjes spelen met de kids, huiswerk maken met de kids (want daar moet je op de basisschool toch echt nog wel mee helpen), naar sport met de kids, huis opruimen na regenachtige dag, uitgebreid en vers koken (want koken uit een pakje is slecht), nog snel even inspreken voor het eten (want de klant heeft haast), nog even appen met vrienden of familie (oh nee dat komt later wel want nu geen tijd, vanavond dan hopelijk, oh nee dan ben ik bekaf)… iedereen tevreden houden en vooral niet laten merken hoe moe je bent, want als de mensen om me heen gelukkig zijn ben ik dat ook.

18:00, eten met de kids, discussies aan tafel, want eten niet lekker en school saai…met zijn allen opruimen, kids in bed, tanden extra poetsen bij alledrie want ohwee als ze gaatjes krijgen…daarna nog even kletsen met de hubs, to-do-lijstje maken voor morgen…. en dan op je tandvlees naar bed! En lekker sexen is een no go, want daar ben ik toe moe voor en staat mijn kop niet naar want teveel aan mijn hoofd. Netflix aan, want daar word ik rustig van. Natuurlijk niet in slaap kunnen vallen, want teveel om over na te denken, s’nachts wakker worden, want teveel om over na te denken. En dan hoppa de volgende dag weer hetzelfde hysterische riedeltje.

Dag in dag uit, week na week, maand na maand ging het zo en ik was er knetter zat van. Ondertussen werd mijn schuldgevoel (over dat ik het niet zelf weer op de rails kreeg in mijn hoofd, over dat ik geen aandacht genoeg had voor mijn liefdes, over mijn huilbuien en dat ik de puf niet meer had om voor anderen klaar te staan) alsmaar groter. 

Oh en in het weekend ging de studio regelmatig aan, omdat ik het to-do-lijstje van die week niet af had gekregen of iets was vergeten. En ik kon op zaterdag of zondag zelfs de wekker zetten omdat ik vond dat ik moest sporten, boodschappen doen en nog die berg was vouwen. Met andere woorden, IK STOND ALTIJD AAN. Even ontspannen of mezelf rustig een bakkie koffie gunnen ben ik dan ook al lang geleden verleerd. Het voelde zelfs als ongemakkelijk en onverdiend, want er moest nog zoveel gebeuren, huphup, tempo! En langzaamaan kregen negatieve gedachtes de overhand.

Ik belandde in één grote mindfuck met mezelf. Het liefst kroop ik weg in een donker hol voor een winterslaap van 3 maanden.

Dat het zo niet langer kon, had ik gelukkig zelf ook wel door. Dus boekte ik een wintersport-trip voor Kerst. Even lekker er uit, de bergen in en sneeuwplezier maken met mijn gezin, dat had ik nodig! Dan zouden mijn hoofd en lijf daar in de bergen resetten en dan kon ik 2020 er weer met frisse energie tegenaan. Klink als een goed plan toch?! De eerste dag, 24 december, gingen we met zijn allen de berg op. We waren met vrienden en het was berefijn. Eindelijk rust en gezelligheid. Heerlijk die frisse berglucht, geen internet of werk, wasjes draaien of afspraken inplannen. Gewoon een beetje skiën en lachen in de sneeuw. Zalig.

En toen ging het mis….

Niks bijzonders hoor, ik deed echt niks geks, maar we zaten in een sneeuwbui, het zicht was slecht en ik zag dat kloterige mini heuveltje gewoon niet. Ik viel met mijn volle lijf over mijn been heen en de ski klapte niet af. Ik weet nog dat ik iets voelde knappen in mijn knie gevolgd door een vreselijke pijnscheut en een goeie wegtrekker. Mijn hoofd werd zo wit als de sneeuw en ik werd misselijk. Opstaan ging niet meer, laat staan skiën. Ik probeerde het nog weg te lachen, want ja de kids waren er bij en het was pas de eerste dag van een fantastische week waar we zo naar uit hadden gekeken.

Met ‘de banaan’ naar beneden.

De banaan klinkt fun, als in die dingen die je op de Middellandse zee achter een bootje ziet hangen, maar met deze banaan bedoel ik de reddingskar. Niet gezellig dus. Mijn knie deed echt verrekte zeer. De mannen van de eerste hulp adviseerden dat ik naar het ziekenhuis zou gaan, maar geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Ik moest en zou bij mijn familie en vrienden blijven. Ah joh, ik kon best een beetje op dat been staan, dus het zou wel goed komen.

Die avond hadden we een zalige Kerstavond bij de vrienden thuis in Oosterijk. Lekker samen koken, heerlijk tafelen en spelletjes spelen met elkaar. Dat koken werd hem niet, ik kon toch niet op dat been staan en die knie was inmiddels zo dik als mijn kont. Mijn lijf wisselde om het uur van heet naar ijskoud. Gelukkig had ik ibuprofen en rekverband meegenomen uit Nederland. Ik tapete de boel goed in en nam een driedubbele dosis pijnstillers. Morgen zou ik met een beetje geluk wel weer de berg op kunnen.

Die nacht deed ik geen oog dicht van de pijn en skiën kon ik echt wel vergeten de rest van de week. De tranen vloeiden. MAAR DIT WAS NIET DE BEDOELING!! Ik had die k*tvakantie geboekt om weer te op te laden, om mijn hoofd leeg te maken en te resetten.

Er knapte nog iets, deze keer in mijn hoofd. Het werd chaos in mijn brein.

Omdat ik de vakantiepret van de rest niet wilde verpoeren hield ik me zo groot mogelijk, maar mentaal had ik een flinke error. Ik kon eigenlijk alleen maar huilen en moest echt moeite doen om rustig te blijven en niet continue in paniek te raken. Langleve de Glühwein s’ochtend om 11:00 op het terras met mijn been omhoog. Gelukkig kon de rest dan lekker skiën. En kon ik in mijn uppie zitten snikken, zonder dat iemand het zag.

Na 5 dagen strompelen en zittend op een bankje onder aan de piste zat de vakantie er weer op en keerden we huiswaards. Ik ben nog nooit zo blij geweest om naar huis te gaan. Als we in Nederland waren zou het wel snel beter gaan met mij. Lekker weer mijn sneakers aan in plaats van die zware sneeuwboots, dat zou die knie goed doen.

Maar de huilbuien en paniekaanvallen waren er nog steeds en die tas extra energie had ik in de Oostenrijkse bergen niet gevonden. Sterker nog, ik was daar het daar helemaal kwijt geraakt. Bij de dokter barstte ik na de Kerstvakantie ik huilen uit. Mijn knie deed nog altijd venijnig pijn en mijn hoofd was één grote doffe ellende. Ik had hulp nodig en wel nu.

Ik bekende dat ik al maanden niet goed sliep, mijn paniekerige en negatieve gedachtes niet meer kon stoppen en het gevoel had alsof iemand me bij mijn keel had gegrepen en niet meer losliet.

De dokter zag dat het diep zat. En ook dat ik er echt niet zelf uit kwam. Ze schreef me Oxazepam voor, gewoon om even ‘op adem’ en tot rust te komen. Ze zei: “Je hebt zoveel stof om over na te denken dat de neurotransmitters in je hoofd het gewoonweg niet meer kunnen verwerken, daar krijg je file van, die moeten we eerst op zien te lossen, dan kijken we daarna wel verder”.

Daar had ze wel een punt: het gezin met 3 kinderen en al hun drukke agenda’s, altijd mijn omgeving gelukkig willen maken, de wereld redden van plasticsoep, mijn opdrachtgevers nog gelukkiger willen maken, het huis op Bonaire wat gebouwd moet worden, de voice-over studio die 24/7 aan staat, altijd gezond en verantwoord moeten koken, duurzaam leven, een enorme sportbehoefte, mijn hormonen totaal uit balans en dan nu dus ook nog mijn knie…

Dikke vette error! Kortsluiting en botsingen in mijn hoofd. En tegelijkertijd een koelkast met daarin met 5 pakjes roomboter, 7 pakken yoghurt, 10 rottende bananen en geen brood in huis. Ik was serieus de kluts kwijt en kreeg het niet weer zelf op orde. Dus check! Aan de chillpillen en over 4 weken een nieuwe afspraak maken.

En dat was het moment dat ik besloot om heel januari al het nieuws, alle appgroepen en alle social media te bannen. Ik moest totale mentale rust. ‘Social Media Free January’ leek me wel wat.

Al maanden ervoer ik  social media als energievreter in plaats van inspirator. Al die negatieve nieuwsberichten, al die mensen met hun ‘kijk mij eens tof en happy zijn’ (waar ik overigens ook zelf aan mee deed), al die ellende in wereld, al die eindeloze gesprekken op Facebook en dat geleuter in de app-groepen. Maar ‘the fear of missing out’ en het gevoel dat je met je bedrijf altijd maar zichtbaar moet zijn, maakte dat ik online enorm actief was. Het was way too much. Ik was er overprikkeld door geraakt, had mezelf er in verloren en werd er eigenlijk alleen nog maar boos en onzeker van.

Waarom moet ik eigenlijk ook weten wat iedereen de hele dag uitvreet, terwijl ik zelf niet meer in het hier en nu ben?! En als ik een toffe opdracht inspreek, hoeveel likes zal dat dan opleveren? ‘S avonds moet dat natuurlijk wel gechecked…nou niet dus! En als ik naar het strand ga voor een fijne wandeling om te rust te komen, waarom wil ik dan aan iedereen op Insta laten zien dat de lucht zo mooi is vandaag? Het scheurt het hele moment van rust compleet aan gort!

Tjemig zeg wat een verademing. De Oxazepam zorgde er direct voor dat mijn algehele gedachten-storm bedaarde. Het klein maken van mijn wereld (geen social, geen nieuws, geen app-groepen) deed me weer in het hier en nu belandden. Ik bleef megadicht bij mezelf en daardoor vond ik de kracht om het woord ‘nee’ weer aan mijn vocabulaire toe te voegen. Als ik iets niet wil of als het niet past in mijn agenda zeg ik dus gewoon, NEE. Tot aan de Kerstvakantie zei ik eigenlijk overal ‘ja’ op, ook al kreeg ik er stress van.

Social Media Free January én al het nieuws en gezellige appgroepen skippen, is de beste keuze die ik op dat moment kon maken. 

De (negatieve) gedachtenstroom werd daarmee zo veel minder dat ik weer ruimte kreeg in mijn hoofd, maar ook fysiek kreeg ik meer tijd. Ineens had ik weer tijd om uitgebreid te koken waar ik zo dol op ben, met volle aandacht spelletjes te spelen met mijn kinderen, muurtjes in huis te verven (een van mijn lievelings), kleding uit te zoeken en kasten leeg te trekken (opruimen werkt heel rustgevend) én in alle rust in te spreken, vol overgave in plaats van gehaast…. Ik voelde mijn positieve vibe en energie weer terug komen.

Daarbij trakteerde ik mezelf op een mooie vintage gouden armband en een tattoo, die had ik wel verdiend! Dingen doen op mijn manier, zonder verantwoording af te leggen aan een ander in reallife of online, zorgde ervoor dat ik weer een beetje gelukkiger werd. De donkere wolk trok weg. 

We zijn nu 8 weken verder. De Oxazepam heeft zijn werk goed gedaan, maar Social Media Free January en het loslaten van de digitale wereld ook! Ik voel me een stuk relaxter, slaap goed en kan weer fullminded genieten van de dagelijkse dingen in mijn leven. Mijn creativiteit is terug en mijn humor ook. Ik kan weer lachen.

Een week geleden ben ik gestopt met de Oxa’s, want daar word je wel echt een beetje sloom van. Gelukkig heb ik ze ook niet meer nodig. De ruis in mijn hoofd is weg en ik kan weer goed bedenken wat ik wél en niet nodig heb in het leven. Social Media in ieder geval niet. Én vanochtend ben ik bij een Mindfulness-dokter geweest, very interesting. Zij kan me zeker helpen om dicht bij mezelf te blijven en om die oneindige gedachtenstroom in te dammen. Er is nog zoveel te leren. 

Zo gek, ik kan me eigenlijk al niet meer bedenken hoe negatief en down ik me voor de Kerstvakantie voelde, maar achteraf gezien was het best wel ernstig denk ik. Mensen om me heen maakten zich zorgen en ik had het zelf niet door.

Was het een burnout(je), waren het de hormonen, was het een depressie? Ik denk een combinatie van dat alles. Maar goed nieuws: de hartkloppingen, het oorsuizen en het gevoel van ‘ik verdrink’ zijn verdwenen. En vooral: ik heb geleerd dat ik zónder nieuws, social media en de ‘fear of missing out’ een veel gelukkiger mens ben. Mijn ‘online social leven’ staat op een laag pitje en dat blijft zo, want ik heb ineens tijd voor ‘echte leven’. Lekker aanrommelen. Genieten met mijn gezin zonder afleiding. Én in alle rust kunnen inspreken en klooien in mijn studio, het maakt me relaxed en gelukkig.

En het mooie is, sinds ik bewust het roer heb omgegooid komen er weer allerlei leuke dingen op mijn pad. Sinds februari 2020 ben ik namelijk de nieuwe stationvoice van ZiggoSport. Dat betekent elke donderdag ochtend naar Hilversum, werken met nieuwe collega’s aan prachtige promo’s. Nieuwe mensen en nieuwe inspiratie, precies wat ik nodig had.

Verder heb ik nog wat extra dingen aangepast in mijn dagelijks leven. Ik zeg vaker ‘nee’ tegen anderen, maar eigenlijk vooral tegen mezelf.

“Nee, Barbara, het huis hoeft niet altijd spik en span. Nee Bar, je hoeft niet om te fietsen voor ‘groentes zonder plastic’ als je daar geen tijd voor hebt. Nee Bar, je hoeft niet 3 keer per week te sporten. Nee Bar, je hoeft niet voor elk ‘goed doel’ gratis in te spreken. Nee Bar, je kan het leed van de wereld niet op je schouders nemen. Nee Bar, je hoeft niet elke dag vers te koken, niks mis met Turkse pizza halen. En nee Bar, je hoeft niet in het weekend te werken, de klant wacht wel tot maandag. En nee, je hoeft ook niet de hele dag met een schuldgevoel rond te lopen als je nee zegt” En zo heb ik nog een paar afspraken met mezelf gemaakt waar ik gelukkig van word.

Verder ben ik aan ‘de pil’ gegaan en zijn mijn hormonen weer in balans. (Kun je niet tegen menstruatie-talk, sla dit stukje dan maar even over), maar jeetje zeg wat maakt dat een verschil. Ik had zowaar afgelopen maand voor ‘de rode week’ geen opvliegers en woede aanvallen waarbij ik totale onzin uitkraamde, gevolgd door een enorm schuldgevoel. En die “donkerrode week” waarin ik altijd een soort van explodeerde in mijn onderbuik duurde ineens maar 2 dagen en stelde niks voor…dat was het, geen puistjes, geen buikpijn, niet moe…..nada, noppes! Zo chill. In plaats van twee weken in de maand buiten mezelf te keren vanwege die achterlijke baarmoeder, ging het nu ineens bijna ongemerkt voorbij. Hiephoi. Én dus ook géén schuldgevoel meer naar de hubs die het altijd kranig doorstond, waarvoor enorm dank!

En die knie? Afgelopen week heb ik een MRI-scan gehad. Guess what? The whole package.

Een flink botoedeem (lees kneuzing van het bot waarbij er zich vocht in het bot ophoopt) een scheurtje in mijn meniscus én een volledig afgescheurde voorste kruisband. De MRI-dokter vond het eigenlijk bijzonder dat ik gewoon binnen kwam lopen. Eerlijk gezegd zag ik die volledig gescheurde kruisband ook niet aankomen hoor, want ik was alweer aan het sporten. Alhoewel dat kickboks-lesje geen goed idee was…

Die kruisband kan helaas niet gerepareerd worden. Die is weg, gone, foetsie. Volledig afgescheurd en inmiddels verschrompeld. Er zou eventueel een nieuwe kruisband ingezet kunnen worden, maar dat is een heel intensief revalidatietraject van wel een jaar. Dat is dus plan B.

Ik ga nu voor plan A: Door intensieve sportfysio en training kijken of ik spiertechnisch gezien dat been zo kan resetten en versterken dat ik het de rest van mijn leven zonder kruisband kan doen. Die knie is nu vooral instabiel eigenlijk. Ik vetrouw hem niet. Echt veel pijn heb ik er niet meer aan, maar onhandig is het wel, want ik kan er gewoon niet goed op staan. En tja, ik moet over een half jaartje natuurlijk wel naar Lowlands! Skiën, hardlopen, voetballen en trampoline spingen kan ik voorlopig wel vergeten, maar gelukkig mag ik wel zwemmen, fietsen, roeien en krachtsport doen.

Oh en zielig ben ik niet hoor. Sterker nog, ik ben een lucky bastard!

Met mezelf, want in plaats van bij de pakken neerzitten vond ik de kracht om het aan te gaan. Ik heb de kracht gevonden om weer gelukkig te worden. Op mijn eigen manier en in het échte leven. En waar ik ook achter ben gekomen? Ik hoef er maar één gelukkig te maken in dit leven en dat ben ikzelf, want als ik niet gelukkig ben, worden de mensen om me heen dat ook niet van mij. 

Dusssssss, dat heb ik dan gelijk ook maar op mijn arm laten zetten: ‘YOU’RE SO LUCKY’, zodat ik het nooit meer vergeet. Míjn geluk zit in mezelf! Met dank aan Franz Ferdinand, voor hun fantastische nummer, waar ik al tien jaar hard op ga.

En wat je van deze blog vindt maakt me niet zoveel uit, ik vond het heerlijk om weer eens te schrijven. En graag tot in de studio, want van inspreken word ik heel gelukkig en ik kan je zeker hebben!

Cheers, Bar