BURNOUT OP ZIJN BEST EN HOE IK ER VAN AF KWAM

Caramba, en toen had ik een enge bloedprop in mijn kop. Of nee, een tumor. Ik wist in ieder geval zeker dat er iets goed mis was…burnout op zijn best.

De muren van het huis stonden ineens scheef, de tafel miste een poot, er stond de hele tijd iemand achter me, er waren overal grote zwarte gaten in de vloer. Daarbij hoorde ik wel 20 vliegtuigen om mijn hoofd cirkelen, kotste me de rambam en kon ik niet meer stoppen met huilen. Na een paar dagen zonder verbetering zei mijn man dat ik maar eens naar de dokter moest. Eigenlijk wilde ik dat niet. Ik loste het liever zelf op gezien mijn fysieke toestand. Naar de dokter gaan betekende het ziekenhuis in. 

Geduldig en met een luisterend oor deed de dokter zijn onderzoek. Met een stemvork draaide hij cirkeltjes rond mijn hoofd en ik moest aangeven waar het geluid vandaan kwam. Geen idee. Tranen biggelden over mijn wangen. Snikkend en met vraagtekens in mijn ogen vertelde ik hoe miserabel ik me voelde. Alsof ik 52 weken achter elkaar naar Lowlands was geweest.

Er bleek wat mis te zijn met mijn evenwichtsorgaan, out of order.

Eigenlijk was mijn hele lijf out of order. Lichtflitsen schoten door mijn kop en zittend op de bank had ik het gevoel dat ik een achtbaan zat. Maar ik had dus écht geen tumor, het was een evenwicht-stoornis. Al geloofde ik daar op dat moment helemaal niks van. Moet je eens googlen op: ‘duizelig, hoofdpijn en braken’ dan heb je zo een heuse tumor in je kop. Dat had ik natuurlijk al dagen gedaan.

De dokter legde me uit dat het gros van de evenwichtsstoornissen wordt veroorzaakt door langdurige stress, oftewel burnout.

‘Oh maar wacht eens even, nu geloof ik het wel! Want ja, ik was al weken bekaf, de pandemie met zijn vijven in huis was echt een hele kluif. Mijn toko raasde maar door en ik deed nog steeds alles alleen. Het was al vier maanden fakking schijtweer en ik ben helemaal geen binnenmens. Ik haat Facebook al jaren en toch zit ik er dagelijks op. Ja ik lees de hele dag het nieuws, datzelfde stomme nieuws. Ik moet altijd gelijk reageren in whatsapp, want ze wachten er op. Dan moet ik ook nog elke dag om 7 uur naar de gym. Zorgen dat iedereen om heen gelukkig is en vergeet daarbij mezelf. En dan ben ik ook nog een perfectionist, wil ik altijd iedereen helpen en kan kan ik niks loslaten…..JAAAA, IK KAN NIET MEER…..’

En dat was dat. BURNOUT, a.k.a. opgebrand, emmer vol, error in mijn kop. 

Alles stom vinden, niet kunnen slapen, alleen maar piekeren, slecht tegen geluid kunnen, achter de feiten aanlopen, rommelig worden, dingen vergeten, snel ziek zijn, uber geïrriteerd, geen energie, een mega schuldgevoel daarover, uiteindelijk heel veel janken en dus nu een evenwichtsstoornis. Dikke vette error.

En dat was niet de eerste keer. Zo’n (halve) burnout heb ik eerder gehad, niet zo erg hoor overigens…maar toch. Het is een beetje de aard van het beestje. Mijn balans is namelijk onbalans. ‘Lekker door kabbelen’ is gewoonweg niet mijn ding. Ik hou van hoge pieken en die gaan nou eenmaal niet zonder diepe dalen. Volle kracht vooruit is mijn lust en mijn leven, daar word ik gelukkig van. En dan heeft je motor het soms zwaar en moet bijtanken en resetten. 

Yeah ik know, het is niet goed en verstandig, maar het is niet anders. Ik kán niet anders, want ik ben gewoon van nature een heel energiek, enthousiast, creatief en impulsief mens. Overal zie ik kansen en avonturen die ik moet aangrijpen. Niks doen? Het lukt me gewoon niet. Dat betekent dus dat ik mijn kruid wel eens verschiet. Opperdepop. Maar ik ben niet zielig hoor. Ik was gewoon even moe, to the max. 

Als je een burnout krijgt dan wordt je geadviseerd om het flink rustig aan te doen. 

Niet werken en lekker veel wandelen, boeken lezen, koffietjes doen op het strand, naar een mindfulness cursus of een praatdokter. Tadaaa, been there done that, dus ik wel hoe het werkt. Eerste stap: even niet meer werken. Check! Ik had mezelf natuurlijk direct uitgeboekt. En de mindfulness ‘stop-knop’ van de vorige keer lag nog in mijn laatje. 

Maar er was ook een lockdown going on en de rust in huis was lastig te vinden en de koffiebar was dicht. Daarbij was het chronisch takkeweer, dahaaaag wandelen. En wat dacht je van internet, whatsapp, mail, nieuws, mijn eigen social nieuwsgierigheid (zeg maar verslaving)? Alle prikkels, anno 2022 zijn ze overal. Je ontkomt er niet aan en ik kon me er thuis niet goed voor afsluiten. Het ‘tot rust komen’ schoot dus voor geen meter op en iedereen werd gek van een jankende moeder die niks kon hebben. Heel begrijpelijk.

En toen zei manlief ineens: “Waarom ga jij niet even in je uppie naar het eiland?”

Voor de nieuwelingen hier, ‘het eiland’ is Bonaire. Mijn man is local en zijn hele familie woont daar. Dat was een beregoed idee. Dat vliegen was nog wel een dingetje, want door die burnout was ik fysiek in een slechte staat, maar ik voelde wel dat ik daar mijn rust zou vinden die ik zo nodig had. Even helemaal weg van alles en iedereen, daar snakte ik naar. En zo geschiedde.

De hele reis heb ik lichte paniekaanvallen en huilbuien gehad. Lang leve het mondkapje, de zonnebril en enorme koptelefoon, want niemand die mijn burnout in de gaten had.

Ik sliep bij een tante. Tante Indira. De liefste, rustigste en knapste vrouw die ik ken. Zij ís zen, ze heeft het uitgevonden denk ik. Ze stond voor me klaar en gaf me de avond dat ik aankwam gelijk de beste tip ever.

“Graaf een gat op het strand en ga daar met je blote kont inzitten, jij moet aarden meisje”… En ze gaf me ook een boekje…

En nu moet je even opletten…

Heb jij wel eens het gevoel dat je het kwijt bent? Dat je geleefd wordt? Of dat je niet meer weet hoe je met lastige situaties om moet gaan? Dat je je verloren voelt in wat wij ‘het gelukkige leven’ noemen? Voel je je vaak boos of snel geïrriteerd? Loop je achter de feiten aan, lig je s’nachts te piekeren of denk je dat je een burnout hebt?

Als je op één van deze vragen ‘ja’ geantwoord dan móet je dit boekje lezen, echt. 

Zij gaf mij: De Profeet van Kahlil Gibran.

Nog geen 125 pagina’s brachten mij weer terug naar mijn ware ik in slechts een week. De zon, de zee en het alleen zijn hielpen natuurlijk ook enorm, maar dat boekje was het échte medicijn tegen mijn burnout. 

De Profeet liet me mijn Westerse mentaliteit los laten, doorbrak de routine waarin ik rondjes draaide en bracht me terug naar mijn ware ik. En daar zat ik, met mijn blote kont in het zand, zonder mobiel (die deed het daar niet, hiephoi geen netwerk) in mijn uppie te lezen. Zonder ruis, zonder verplichtingen, zonder verbazing, zonder ergernis, zonder verwachtingen.

Het werkte. In ‘De Profeet’ staat alles in wat je nodig hebt om alle moeilijke situaties met jezelf of in de wereld aan te kunnen. Het is gewoonweg dè guideline om een gelukkig leven te leven. Alles wat daar in staat wist ik al, ik was het alleen vergeten. En nu wist ik het weer. Zo ben ik. Down to earth en positief minded.

Ik zweer je, koop het. Lees het. En bewaar het voor de rest van je leven. 

Toen ik het boekje uit had was mijn hoofd weer leeg, het oorsuizen weg, de fomo (fear of missing out) gone. Weg burnout. Met een heldere en frisse blik kon ik op een rijtje zetten wat er anders moest in mijn leven en werk. Mijn goede energie, creativiteit, flexibiliteit en relativeringsvermogen waren terug. Tranen maakten plaats voor een lach. 

Na 10 dagen vloog ik terug naar Nederland en inmiddels heb ik flink wat veranderd om een volgende burnout te voorkomen.

1. Sherruf Anne-Martin help me vanaf nu wekelijks met mijn toko. Ik mooie voice-overs maken, hij de backoffice. Ik de ideeën, hij de uitvoering. Love him for that, nu al.
2. In het weekend wordt er níet gewerkt, echt niet meer.
3. Sporten kan ook ná 08:30.
4. Mijn privé weekend-agenda blijft leeg. Geen vaste dates ver van te voren inplannen. Heb je een feestje, dan kom ik misschien wel, of niet…go with da flow is main priority.
5. Mijn privé Facebook account is inmiddels officieel verwijderd, ik kan er werkelijk nooit meer bij of in. Dag Facebook!
6. Ik lees online geen nieuws meer. ‘s Avonds kijk ik het NOS journaal als ik daar behoefte aan heb, maar vooralsnog vrij weinig. Dat is niet je kop in het zand steken, want ik weet heus dat er een oorlog aan de gang is, maar dat is loslaten wat je niet kan veranderen. Focussen op je eigen kleine wereld waar je goede energie het meest tot zijn recht komt.
7. De wereld kan zonder mij. En dat bedoel ik niet naar, maar als ík het niet regel komt het heus ook wel goed. En anders maar niet. Met een gerust hart loslaten en me niet meer overal verantwoordelijk voor voelen. Dat vond ik lastig. Nu niet meer.
8. Ik bemoei me niet meer zoveel met mijn kroost. Ieder mens en dus vooral ook mijn kinderen, hebben recht op hun eigen identiteit, hun eigen avonturen en keuzes én hun eigen fouten. Daar worden ze sterker van. Aan mij de eer om er voor ze te zijn als ze me nodig hebben. En ik zal er áltijd zijn, maar het is tijd om hun handjes los te laten.
9. Focus alleen nog op positieve en liefdevolle dingen. Dingen waar ik energie van krijg. Het heeft nul zin om (vooral ‘s nachts) te piekeren over het slechte in de wereld, fouten die je hebt gemaakt of vervelende mensen. En weer laat ik los.
10. Het boekje ‘De Profeet’ staat op mijn telefoon én ligt in paperback in mijn studio, dan kan ik er altijd even wat in lezen zodat ik het helder blijf zien.

En zo kwam ik weer terug tot mijn eigen ware ik. Energiek, sterk en rustig tegelijk. Zen.

Mijn eigen energie, mijn eigen waarheid, mijn eigen happy leven waarin ik in mijn kracht sta. Een stuk meer on my own, maar daardoor een stuk relaxter voor mijn omgeving. Zo was die burnout toch weer ergens goed voor. Oh en lees ‘De Profeet‘, je wereld wordt er oprecht een stuk mooier van.

Met for ever dank en love voor de aller fijnste man en kinderen van de wereld, mijn vader, moeder en broer, Indira en de rest van mijn familie op Bonaire.

Joe doei en maak er een mooie dag van!

Barbara